Αστεροστολιδάκια για το δέντρο των ευχών στην Παραμυθούπολη - Απίθανα Νηπιάκια 4ο & 6ο Τμήματα

 "Κάθε αστέρι μια ευχή βγαλμένη από την παιδική ψυχή"

Τα Απίθανα Νηπιάκια μας συμμετέχουν στις δράσεις της 11ης Παραμυθούπολης της πόλης μας. Υιοθετούμε για να στολίσουμε ένα δέντρο στον Πεζόδρομο της πόλης, έναντι λέσχης αξιωματικών, "Το δέντρο των ευχών". Τρυφερές ευχές από τα Απίθανα Νηπιάκια μας για υγεία, αγάπη, ειρήνη, χαρά, ευτυχία, γέλιο, χαμόγελα, ελπίδα, τύχη, σεβασμό, ζωή, φιλία, ζεστασιά, αισιοδοξία, καλοσύνη...

Όλα ξεκίνησαν από μια πολύ τρυφερή ιστορία που είχαμε βρει πριν χρόνια στο διαδίκτυο και την διαβάσαμε με τα παιδιά μας στη τάξη.

"Πριν πολλά, πολλά χρόνια στη Χώρα του Παραμυθιού, υπήρχε μια πόλη που τ’  όνομα της δεν θυμάμαι, είχε όμως κάτι που την έκανε να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. Αυτό που την έκανε τόσο ξεχωριστή ήταν ότι σ’  αυτή  κατοικούσαν δέντρα. Πραγματικά παράξενο, αλλά στη Χώρα του Παραμυθιού όλα είναι εφικτά. Θα μπορούσε να τη λένε Δεντρούπολη και ίσως έτσι να την έλεγαν, όμως αυτό δεν έχει και πολύ σημασία, αν όμως θέλετε, θα τη λέω έτσι, Δεντρούπολη.

Σ’ αυτή την πόλη λοιπόν υπήρχε κάθε λογής δέντρο, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, δέντρα με παράξενα ονόματα και κορμούς, αλλά όλα πράσινα και γεμάτα ζωή. Οι άνθρωποι, γιατί ναι υπήρχαν και άνθρωποι, οι οποίοι ζούσαν στη διπλανή πολιτεία, όχι πολύ μακριά από τη Δεντρούπολη, την επισκέπτονταν τακτικά για να θαυμάσουν τα δέντρα και να παίξουν με αυτά τα παιδιά.

Λίγο παραπέρα, σε ένα απόμερο σημείο της Δεντρούπολης, που δεν το έπιανε το μάτι σου, μακριά και απομονωμένο από όλα τα υπόλοιπα δέντρα, υπήρχε ένα δεντράκι που ζούσε μόνο του. Δεν είχε φύλλωμα στα κλαδιά, ο κορμός του ήταν λιγάκι γυρτός και καχεκτικός και κανένας μα κανένας δεν του έδινε σημασία. Ούτε οι άνθρωποι, αλλά ούτε και τα υπόλοιπα δέντρα από την πόλη.

Μια μέρα είχαν γιορτή στη Δεντρούπολη και είχαν έρθει πολλοί άνθρωποι από τη διπλανή πόλη για να γιορτάσουν όλοι μαζί. Μια οικογένεια με δυο παιδάκια κατέφθασε από νωρίς. Το αγοράκι το έλεγαν Νικόλα και το κοριτσάκι Ευτυχία. Όπως όλοι, έτσι και αυτοί πήγαν εκεί που ήταν όλα τα όμορφα δέντρα. Τα παιδιά άρχισαν να παίζουν και να περιεργάζονται τους κορμούς και κάθε τόσο ρωτούσαν τους γονείς τους για τα ονόματα των δέντρων. Κάποια στιγμή όμως την προσοχή τους τράβηξε εκείνο το μικρό καχεκτικό δεντράκι που ζούσε μόνο του. Η Ευτυχία και ο Νικόλας πλησίασαν λυπημένοι το δεντράκι και δεν μπορούσαν παρά να αναρωτηθούν γιατί ήταν ξεκομμένο από τα άλλα. Η Ευτυχία του χαμογέλασε διστακτικά και το ρώτησε.

-Καλημέρα, πως σε λένε;

Το δεντράκι δεν μπορούσε να  πιστέψει ότι κάποιος του είχε δώσει σημασία και αποκρίθηκε αμέσως.

-Είμαι το Δέντρο των Ευχών! είπε με καμάρι.

-Το Δέντρο των Ευχών; απόρησε ο Νικόλας. Δηλαδή τι κάνεις; ξαναρώτησε.

-Πραγματοποιώ παιδικές ευχές, είπε ξανά το δενδράκι προσπαθώντας  να ισιώσει τον στραβό κορμό του.

-Και γιατί είσαι μόνο σου; ρώτησε η Ευτυχία.

-Δεν ξέρω, μάλλον επειδή δεν είμαι όμορφο, είπε και τα κλαδάκια του ακούμπησαν σχεδόν στο έδαφος.

-Ναι, αλλά αυτό είναι άδικο, δεν είναι σωστό είπε, η Ευτυχία. Εμάς δεν μας ενοχλεί καθόλου που δεν έχεις φύλλα και άνθη. Μας αρκεί που μπορούμε να ακουμπήσουμε επάνω σου και να παίξουμε κρυφτό.

-Ω! Το δεντράκι αναθάρρησε. Σας ευχαριστώ πολύ για αυτό και  χαμογέλασε πλατιά. Με κάνετε πολύ χαρούμενο, γι' αυτό θα σας επιτρέψω να κάνετε μια ευχή.

-Λες αλήθεια; είπε ο Νικόλας.

-Μα ναι, βέβαια, ζητήστε ότι θέλετε!

-Εντάξει, ας το κάνουμε, θέλω…θέλω να γίνω γιατρός, είπε βιαστικά ο Νικόλας.

-Θέλω αγάπη και υγεία για την οικογένεια μου, βροντοφώναξε η Ευτυχία.

Και τότε συνέβη κάτι μαγικό, που μόνο στη Χώρα του Παραμυθιού θα μπορούσε να γίνει. Το καχεκτικό δεντράκι άρχισε να βγάζει λουλουδάκια και ο κορμός του δεν ήταν πια τόσο στραβός. Μόλις το είδαν αυτό τα άλλα παιδιά που ήταν τριγύρω,  μαζεύτηκαν όλα εκεί και άρχισε το καθένα να κάνει την δική του ευχή.

Θέλω να γίνω πειρατής…, θέλω να μη με μαλώνουν…, θέλω ένα ποδήλατο…, θέλω  να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο…, θέλω να κάνω βόλτα με ένα άλογο…θέλω να με σέβονται και να με αγαπούν…θέλω να γίνω καλά… θέλω…θέλω…θέλω…

και το δεντράκι που αυτή ήταν η δουλειά του, πραγματοποιούσε όλων των παιδιών τις ευχές και κάθε φορά που γινόταν αυτό, ολοένα και άνθιζε, ολοένα και μεγάλωνε, μέχρι που στο τέλος είχε μεταμορφωθεί σε ένα πανέμορφο δέντρο με άνθη τόσο όμορφα που όμοια του δεν είχες ξαναδεί.

Μαζεύτηκαν τότε όλοι,  άνθρωποι και  δέντρα και όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι και ολόκληρη η Δεντρούπολη περήφανη που είχαν ένα τέτοιο δέντρο στην πόλη τους. Και από τότε το Δέντρο των Ευχών δεν έμεινε ποτέ ξανά μόνο του, γιατί επάνω του ήταν οι ευχές και τα όνειρα των παιδιών όλου του κόσμου,  αγνές και χωρίς κακία."

«Για όλου του κόσμου τα παιδιά, δίνουμε ευχές απ’ την καρδιά

όλοι να χαμογελούν και οι άνθρωποι πια να μην πονούν»

Με πηλό και κουπ πατ δημιουργήσαμε αστέρια...

Τα αφήσαμε να στεγνώσουν, τα βάψαμε και τα πασπαλίσαμε με μπόλικο γκλίτερ...

Βάψαμε ξύλινες καρδούλες με χρώματα της επιλογής των παιδιών...

Μέσα στις καρδούλες γράψαμε πολύτιμες ευχούλες που σκέφτηκαν τα παιδιά για τις γιορτινές μέρες που έρχονται...

Κρεμάσαμε τις καρδούλες στα αστεράκια μας και τα στολιδάκια μας για το δικό μας "Δέντρο των Ευχών" είναι έτοιμα. Η συνέχεια στον Πεζόδρομο την Τετάρτη 7/12/22.

Παρακολουθήσαμε και το βίντεο από το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά "Ένα δέντρο μια φορά" Μια ιστορία πολύ συγκινητική.

"Κάθε παραμονή Χριστουγέννων, γύρω στα μεσάνυχτα, κάτι παράξενο συμβαίνει σ’ έναν απόμερο δρόμο μιας πολύβουης πολιτείας, κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει..."