"Όλα τα αστέρια δεν είναι ίδια, μα είναι όλα τους στολίδια στην πλατεία τ' ουρανού" - Απίθανα Νηπιάκια 4ο & 6ο Τμήματα
Γιορτάζουμε εμείς ή οι άλλοι για μας;
Τελικά είμαστε "καημένα"…
ή μας βλέπουν οι άλλοι σαν "καημένα";
Σας φαινόμαστε "καημένα";
Η 3η Δεκεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη σε άτομα με αναπηρία, μια μέρα για όλους, μια μέρα που δεν θα πρέπει να αποτελεί απλά μια ημέρα επετείου, γιατί αυτά τα ξεχωριστά άτομα που μας δίνουν καθημερινά μαθήματα ζωής έχουν το δικαίωμα να ζουν ανθρώπινα και ισότιμα, όλες τις μέρες του χρόνου.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία καθιερώθηκε
να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική
Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές
Ανάγκες.
Έχοντας ως στόχο να κατανοήσουν τα Απίθανα Νηπιάκια μας το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία για ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση και στην κοινωνία αλλά και να τα ευαισθητοποιήσουμε σχετικά με τη διαφορετικότητα, διαβάσαμε το παραμύθι:
"Ο Ερυθρούλης, το κόκκινο αστέρι", της Μαρίας Καραγιάννη, ένα παραμύθι για τη
Από το οποσθόφυλλο: "Ο Ερυθρούλης είναι το μόνο κόκκινο αστέρι ανάμεσα στα χιλιάδες χρυσά αστέρια του ουρανού. Συχνά, όμως, ό,τι είναι διαφορετικό δε γίνεται αμέσως αποδεκτό ακόμη και στον κόσμο των αστεριών. Πώς θα αντιδράσει ο Ερυθρούλης στην απόρριψη που θα δεχτεί και πώς τελικά θα καταφέρει να ενσωματωθεί στην αστροπαρέα;
Παρακολουθήστε ένα τρυφερό βίντεο κινουμένων σχεδίων με πλαστελίνες που έφτιαξαν μαθητές με την ιστορία του μικρού Ερυθρούλη.
Ζωγραφίσαμε εντυπώσεις από την ιστορία. Πώς ένιωσε ο Ερυθρούλης που τα άλλα αστέρια δεν τον ήθελαν στην παρέα τους. Τι θα έκανα εγώ αν συναντούσα ένα παιδάκι διαφορετικό από εμένα;
Πρώτα με τυπώματα από τις παλαμίτσες μας φτιάξαμε το δέντρο...
Παρακολουθήσαμε την ταινία το “Cuerdas” (Σχοινιά ή Χορδές) του Pedro Solís García που το 2014 πήρε βραβείο στην κατηγορία "Καλύτερη ταινία μικρού μήκους της ισπανικής κίνησης". Η ταινία μας δείχνει με τον πιο γλυκό και απλό τρόπο το δικαίωμά των ατόμων με αναπηρία στο σχολείο, το παιχνίδι και τη φιλία.
"Ένα μικρό αγόρι με εγκεφαλική παράλυση να πηγαίνει πρώτη μέρα στο σχολείο. Η Μαρία μία συμμαθήτριά του γίνεται αυθόρμητα φίλη του και περνά όλες τις ώρες της μαζί του. Με τη βοήθεια των σχοινιών παίζουν, διαβάζουν βιβλία και χορεύουν. Έτσι κάνει την καθημερινότητά του πιο ευχάριστη. Όμως μία μέρα το αγόρι αρρωσταίνει και δεν επιστρέφει ποτέ στο σχολείο"
Συγκινηθήκαμε πολύ, στενοχωρηθήκαμε αλλά και προβληματιστήκαμε...
Μπήκαμε στη θέση ενός παιδιού με αναπηρία και σκεφτήκαμε τι είναι αυτό που μπορεί να στενοχωρεί ένα παιδί με αναπηρία και καταγράψαμε τις απόψεις μας.
Ακούσαμε, τραγουδήσαμε και χορέψαμε το τραγούδι: "Εγώ είμαι εγώ"
"Ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός, ξεχωριστός, μοναδικός, όλοι είμαστε ίσοι και έχουμε τις ίδιες ανάγκες".
Ας κάνουμε αυτή τη σκέψη πράξη, όχι
μόνον για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον. Δεν είναι γιορτή. Είναι μια αφορμή
για να έρθει στο προσκήνιο η διεκδίκηση ισότιμης θέσης στην κοινωνία, από μια
ιδιαίτερη ομάδα πληθυσμού. Διότι δεν τίθεται ζήτημα ειδικής, αλλά ισότιμης
μεταχείρισης. Ισότιμης στάσης απέναντι σε όλους τους πολίτες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου