Η αγάπη έχει κι αυτή τους δικούς της κανόνες! Τμήμα 5, τμήμα Ένταξης και 4ο Ολοήμερο τμήμα ( Μαργαρίτες και Μαργαριτάκια )

 

Η προσαρμογή, στην τάξη και στην καθημερινότητα του σχολείου, αλλά και οι κανόνες που οφείλουμε να ακολουθούμε όλοι, για μια πιο όμορφη συμβίωση, είναι στην ημερήσια διάταξη!

Υπάρχουν  άραγε τρόποι να βοηθήσουμε τα μικρά παιδιά να τους θυμούνται και να τους ακολουθούν;

Μα και βέβαια υπάρχουν τρόποι!

Μαζευόμαστε στην παρεούλα μας και με αφορμή την διεκδίκηση μιας κούκλας από δύο νήπια , συζητάμε για θετικές και αρνητικές συμπεριφορές.

Μέσα από την συζήτηση προκύπτουν τόσα πολλά θέματα αδικιών που για να μην συμβαίνουν θα πρέπει να δημιουργήσουμε τους κανόνες της τάξης μας.

Αρχικά  ζωγραφίζουμε στον διαδραστικό μας πίνακα, σε ομαδικό επίπεδο κάποιους κανόνες και στη συνέχεια κάθε Μαργαριτάκι  σε ατομικό επίπεδο, ζωγραφίζει ένα κανόνα θετικής συμπεριφοράς και  έναν αρνητικής. Καθένας δείχνει τον κανόνα που ζωγράφισε σε όλους τους υπόλοιπους και τους τοποθετούμε σε ένα κόκκινο κάνσον, τους αρνητικούς κανόνες και σε ένα πράσινο κάνσον τους θετικούς.

Αλλά πώς θα τους θυμόμαστε; Και τι θα συμβεί στην περίπτωση που τους παραβούμε;

Φτιάχνουμε την μασκότ της τάξης μας , την αγαπημένη μας σβούρα, σε χαρτί και γύρω της κολλάμε τις φωτογραφίες μας. Η σβούρα είναι χαμογελαστή και μας έχει όλους κοντά της και γυρίζει … και γυρίζει… και μας ταξιδεύει στις ηπείρους του κόσμου.

Αν όμως κάποιο Μαργαριτάκι ξεχαστεί κι έχει μια αρνητική συμπεριφορά , η σβούρα σταματάει το Μαργαριτάκι κατεβαίνει από την σβούρα και πηγαίνει σε ένα μπαλόνι μόνο του και χάνει το υπέροχο ταξίδι μας.

Έχει όμως πάντα  την ευκαιρία να το σκεφτεί, να το μετανιώσει και να υποσχεθεί πως δεν θα ξανασυμβεί!

Στη συνέχεια διαβάζουμε  το παραμύθι « Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε» Agassi Martine εκδόσεις Μεταίχμιο.

 Με τη βοήθεια αυτού του βιβλίου τα παιδιά  καταλαβαίνουν  ότι η βία ποτέ δεν βγαίνει σε καλό.

Κάθε παιδί μπορεί να κάνει με τα χέρια του διασκεδαστικά και εποικοδομητικά πράγματα, να τιθασεύσει τα έντονα συναισθήματα θυμού ή ζήλιας βρίσκοντας εναλλακτικές λύσεις όταν του έρχεται να χτυπήσει κάποιον. Πώς; Χοροπηδώντας, ζωγραφίζοντας, συζητώντας.

Φτιάχνουμε την δική μας αφίσα ζωγραφίζοντας τα χέρια μας και κολλώντας τα γύρω από μια καρδιά που πάνω της έχουμε γράψει ότι τα χέρια μας αγαπάνε, βοηθάνε , δημιουργούν!

Η δράση μας αυτή φτάνει στο τέλος της , αν και θα επανέρχεται καθημερινά, με τον πιο μελωδικό  τρόπο. Με ένα τραγούδι  που έχει τίτλο: «Υπάρχουν χέρια» από τους Locomodo

Εμπνευσμένοι από τους υπέροχους στίχους του τραγουδιού σκεφτόμαστε και ζωγραφίζουμε τι καλό θα κάνουμε εμείς με τα χέρια μας και οι σκέψεις των παιδιών είναι πραγματικά πολύ ελπιδοφόρες για το μέλλον αλλά και ταυτόχρονα δείχνουν πόσο επηρεασμένα είναι από τα πρόσφατα τραγικά συμβάντα.