"Το κομφετί, η Σερπαντίνα κι Ο Βασιλιάς καρνάβαλος"

Η πόλη της Πάτρας στη γιορτή της Αποκριάς έχει την τιμητική της, μιας και εκεί γίνεται η μεγαλύτερη καρναβαλική παρέλαση, ένα σύνολο εκδηλώσεων που περιλαμβάνουν χορούς, παρελάσεις μασκαράδων και αρμάτων, κυνήγι κρυμμένου θησαυρού, γλέντι, τραγούδι, φαγοπότι... είναι η μεγαλύτερη αποκριάτικη εκδήλωση στην Ελλάδα. η οποία μετρά 180 χρόνια ιστορίας.

"Μια ιστορία για ένα κομφετί και μια σερπαντίνα" του κυρίου Παύλου Σκούρα

Πρόκειται για μια καρναβαλική απόλυτα παραμυθένια ιστορία που γράφτηκε το 1996 στο πλαίσιο του Καρναβαλιού των Μικρών και αφήνει στον αναγνώστη πολλά όμορφα μηνύματα για τη ζωή. Στο παραμύθι, που εικονογράφησε η Έφη Σωτηροπούλου πρωταγωνιστούν ένα κομφετί και μια σερπαντίνα στους δρόμους της καρναβαλικής Πάτρας όπου με τη βοήθεια του βασιλιά καρνάβαλου δίνουν χαρά σε ένα μικρό κλόουν που κλαίει αντί να χαίρεται...

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Στο Καρναβάλι έτσι όπως πετάει ένα μικρό παιδί μια χούφτα από εκείνα τα ελάχιστα πολύχρωμα, ολοστρόγγυλα κομφετί στον αέρα, μπορεί να ξεκινήσουν ατελείωτες ιστορίες που ποτέ δε μάθαμε αν είναι αληθινές ή ψεύτικες. Μια τέτοια ιστορία σας γράφουμε εδώ, και ποιος νοιάζεται αν είναι αληθινή ή ψεύτικη. Είναι όμως καρναβαλική, δηλαδή απόλυτα παραμυθένια..."

Ένα Βίντεο με αφήγηση του παραμυθιού "Μια ιστορία για ένα κομφετί και μια σερπαντίνα" του Παύλου Σκούρα σε μουσική σύνθεση της Αμαλίας Αντωνοπούλου μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω πατώντας επάνω στην εικόνα.

Η ιστορία:

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό-μικρό, κατακόκκινο, ολοστρόγγυλο κομφετί. Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν, ήταν που ένα χέρι πέταξε το κατακόκκινο κομφετί στον αέρα μαζί με άλλα μικρά ολοστρόγγυλα κομφετί. Κι έτσι όπως το πέταξε και το πήρε ο αέρας, έπεσε πάνω σε μια σερπαντίνα. Γύρισε το κομφετί να δει, και ήταν μία μεγάλη καταπράσινη όμορφη σερπαντίνα. Ωω! με συγχωρείται είπε το κομφετί, η καρδιά του χτύπησε δυνατά και τα κόκκινα μάγουλα του γίνανε πιο κόκκινα. Η μεγάλη πράσινη σερπαντίνα έκανε μια φούρλα γύρω από το κομφετί σαν να το αγκάλιαζε και του απάντησε ευγενικά: "Παρακαλώ, τι λέτε. Άλλωστε συμβαίνουν αυτά στο καρναβάλι με τόσο κόσμο". Το κομφετί δεν μίλησε και έκανε να φύγει με το πρώτο αεράκι. Η σερπαντίνα έμεινε λίγο πίσω και ξαφνικά πετάχτηκε, έκανε πάλι μια φούρλα και αγκάλιασε το κομφετί. Που πας κομφετί μου, κάτσε να χορέψουμε εδώ στον αέρα πάνω απ’ τη μεγάλη πλατεία με τα σιντριβάνια. Το κομφετί, που τα μάγουλα του ήταν ακόμα πιο κόκκινα, δέχτηκε χωρίς να πει κουβέντα. Έτσι άρχισε ο χορός με τη μουσική που έπαιζε η μπάντα του δήμου απ’ την πλατεία. Η σερπαντίνα λίκνισε το σώμα γύρω απ’ το κομφετί και αυτό μια πηδούσε εδώ, μια πηδούσε εκεί, μια παραπέρα. Κάποια στιγμή κουράστηκαν απ’ το χορό και στάθηκαν να ξαποστάσουν πάνω σε ένα μεγάλο κεφάλι, που μάλλον δεν ήταν αληθινού ανθρώπου, αλλά ενός αγάλματος στην κορυφή του σιντριβανιού της μεγάλης πλατείας. Ήταν την ώρα που ξεκινούσε η μεγάλη παρέλαση του καρναβαλιού και η πλατεία ήταν γεμάτη από κόσμο μασκαρεμένο και χαρούμενο, που πετούσε κομφετί και σερπαντίνες που χόρευαν στον αέρα. Ε! Κοίτα εκεί, λέει κάποια στιγμή το κομφετί στη μεγάλη πράσινη σερπαντίνα, κοίτα εκείνο το μικρό αγόρι στην άκρη της πλατείας που είναι ντυμένο κλόουν μικρό αγόρι κλαίει, ενώ γύρω είναι όλοι χαρούμενοι. Η σερπαντίνα, που είχε ξαπλώσει ολόκληρη πάνω στο κεφάλι του αγάλματος, ανασηκώθηκε και κοίταξε προς τη μεριά που του έδειξε το κόκκινο κομφετί. Αχ! ναι, αλήθεια, ο μικρός κλόουν κλαίει, μα γιατί αφού όλοι γύρω του γελάνε και χορεύουν; Πέταξαν λοιπόν αμέσως με το πρώτο αεράκι και βρέθηκαν πάνω στη μεγάλη μύτη του βασιλιά Καρνάβαλου που εκείνη την ώρα περνούσε καμαρωτός - καμαρωτός, χαιρετώντας τον κόσμο. Ε! Βασιλιά Καρνάβαλε. Ε! Βασιλιά Καρνάβαλε, φώναξαν το κομφετί και η σερπαντίνα. Μα που να ακούσει αυτός. Δύο τόσο δα φωνούλες μέσα σε τόση φασαρία και μουσική... Μα πρέπει να μας ακούσει είπε η σερπαντίνα. Και πρέπει να κάνει κάτι για να γελάσει ο μικρός κλόουν. Φώναζαν, φώναζαν, μα ο βασιλιάς Καρνάβαλος δεν τους άκουγε. Κάτι πρέπει να κάνουμε, λέει η σερπαντίνα. Το βρήκα! φώναξε το κομφετί. Εσύ, που είσαι μεγάλη και μακρόστενη, θα πας να γαργαλίσεις τη μύτη του βασιλιά Καρνάβαλου, αυτός θα φτερνιστεί και θα είναι τόσο αστείος που σίγουρα θα κάνει το μικρό κλόουν να γελάσει. Ωραία! είπε η σερπαντίνα και κύλισε σιγά - σιγά στο ρουθούνι του Καρνάβαλου. Αυτός γαργαλήθηκε, φτερνίστηκε και ήταν τόσο αστείος που όλος ο κόσμος άρχισε να γελάει, πιο δυνατά. Μα πιο δυνατά γέλασε ο μικρός κλόουν. Το κόκκινο κομφετί πάνω στη μύτη του βασιλιά , χαμογέλασε ικανοποιημένο, και μόλις που πρόλαβε να κρατηθεί για να μην πέσει απ’ το ταρακούνημα που έκανε η μύτη του. Γύρισε να δει την πράσινη σερπαντίνα. Μα εκείνη, που είχε χωθεί στη μύτη του καρνάβαλου, πετάχτηκε πολύ μακριά από το φτέρνισμα και χάθηκε στον αέρα. Το κομφετί ξαφνικά έχασε το κόκκινο χρώμα απ’ τα μάγουλα του. Πήρε το πρώτο αεράκι και άρχισε να πετά πάνω απ’ την πλατεία και τον κόσμο ψάχνοντας για την πράσινη φίλη του. Είχε πάρει να νυχτώνει, όταν μετά από ώρα περιπλάνησης, το αεράκι έριξε το κομφετί πάνω σε μια αφίσα στον τοίχο. Το κομφετί κουρασμένο γαντζώθηκε από την αφίσα να ξεκουραστεί, χωρίς να προσέξει τι έγραφε αυτή. Τότε ακούστηκε μια φωνή απ’ την αφίσα: Ε! κύριέ μου, τι έπεσες πάνω στην κιθάρα μου; θα μου την ξεκουρδίσεις. Γύρισε το κομφετί και είδε πάνω στην αφίσα ζωγραφισμένο ένα τζίτζικα που κρατούσε μία κιθάρα. Ω! συγνώμη, κυρ τζίτζικα. Είμαι τόσο κουρασμένος, που στα αλήθεια δεν πρόσεξα που κάθισα. Ε, καλά ντε, δεν είπαμε και τίποτα, είπε το αγαθό τζιτζίκι. Μα γιατί είσαι έτσι στεναχωρημένο; Πρώτη μου φορά βλέπω στεναχωρημένο κομφετί. Τότε το κομφετί είπε την ιστορία του στον κυρ τζίτζικα. Α! πολύ εύκολο, πάρα πολύ εύκολο, είπε ο τζίτζικας συγκινημένος. Όλα τα προβλήματα λύνονται μ’ ένα όμορφο τραγούδι. Μα πώς; λέει το κομφετί. Ω! συγνώμη, κυρ τζίτζικα. Είμαι τόσο κουρασμένος, που στα αλήθεια δεν πρόσεξα που κάθισα. Ε, καλά ντε, δεν είπαμε και τίποτα, είπε το αγαθό τζιτζίκι. Μα γιατί είσαι έτσι στεναχωρημένο; Πρώτη μου φορά βλέπω στεναχωρημένο κομφετί. Τότε το κομφετί είπε την ιστορία του στον κυρ τζίτζικα. Α! πολύ εύκολο, πάρα πολύ εύκολο, είπε ο τζίτζικας συγκινημένος. Όλα τα προβλήματα λύνονται μ’ ένα όμορφο τραγούδι. Μα πώς; λέει το κομφετί.

"Ζει, ζει, ζει και ζει, ζει, ζω
Ε, σερπαντίνα σε ζητώ
Ζει, ζει, ζει και ζει, ζει, ζει
το κομφετί σου να σε δει
Ζει, ζει, ζει και ζει, ζει, ζει
που ψάχνει ώρες να σε βρει."

Μετά βγήκε απ’ την αφίσα, και αφού τεντώθηκε καλά - καλά για να ξεμουδιάσει, πήρε το κομφετί στην πλάτη του και πέταξαν τραγουδώντας. Είχε νυχτώσει για τα καλά και οι δρόμοι είχαν αδειάσει, όταν κάπου στην άκρη της πόλης, μια μικρή φωνούλα απάντησε στο κάλεσμα του τραγουδιού του κυρ τζίτζικα. Ήταν η πράσινη σερπαντίνα, που όπως έκανε να τεντωθεί για να ακουστεί η φωνούλα της, ένας γλυκός μαΐστρος τη σήκωσε λίγο παραπάνω. Πήδηξε και το κομφετί απ’ την πλάτη του τζίτζικα, και στήθηκε εκεί στην άκρη της πόλης ο πιο όμορφος καρναβαλικός χορός.

Για να δούμε τι θυμόμαστε από την ιστορία; Ερωτήσεις κατανόησης:

Κατασκευάσαμε το δικό μας βασιλιά Καρνάβαλο για να τον χορέψουμε την Παρασκευή.