"Θέλω να σε βοηθήσω". Τμήμα 5 και Τμήμα Ένταξης ( Μαργαρίτες και Μαργαριτάκια)

 Σεπτέμβριος!

 Αρχή σχολικής χρονιάς και μήνας προσαρμογής για όλους , μικρούς και μεγάλους.

 Για  τα προνήπια μας όμως είναι  και μήνας μεγάλων αλλαγών.

Βρίσκονται σε ένα νέο περιβάλλον με συνθήκες άγνωστες γι΄  αυτά.

Μεταξύ των παιδιών που φοιτούν για πρώτη φορά στο Νηπιαγωγείο είναι και παιδιά που δεν μιλούν καν την ελληνική γλώσσα.

Όλοι  εμείς  μεγάλοι και μικροί , δηλαδή  μεγάλα νήπια , έχουμε την ηθική υποχρέωση, να «μπούμε» στη θέση τους  και να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να εγκλιματιστούν στο νέο περιβάλλον και να νιώσουν ασφαλή, ευτυχισμένα και μέρος  της ομάδας μας.

Επιλέγουμε το παραμύθι της  Άλκηστης  Χαλικιά σε εικονογράφηση της  Ντανιέλας Σταματιάδη με τίτλο το κουτί του Σιλάν από τις εκδόσεις Ίκαρος  για να μάθουν να   αγαπάνε, να υπάρχουν και να συνυπάρχουν αντέχοντας και έχοντας την δυνατότητα να μην ξεχνάνε, να σέβονται και να αναρωτιούνται για το πώς  αισθάνονται γύρω τους και οι άλλοι …

Ο Σιλάν, αλλά και ο κάθε μικρός Σιλάν, θα είχε κάθε λόγο να είναι θλιμμένος , φοβισμένος και θυμωμένος μιας και τον ξερίζωσαν  δίχως καμία λογική και κυρίως δίχως ίχνος ενσυναίσθησης από την πατρίδα του, το σπίτι του και την οικογένειά του.

Τι κάνει λοιπόν αντί να κρυφτεί πίσω από τα πέπλα του φόβου και του θυμού;

Βάζει,  το αντίδοτο σε ένα κουτί ( που δεν είναι άλλο από τα ζωγραφισμένα χαμόγελα των συμμαθητών του ) και  κρατά αυτό το κουτί  πάντα μαζί του. 

Δεν το αφήνει από τα μάτια του και όταν έρχεται η σωστή στιγμή το κουτί αυτό ανοίγει και, σε αντίθεση με εκείνο της Πανδώρας, απελευθερώνονται το φως, η αγάπη, η ελπίδα  και η ενσυναίσθηση που μόνο ένα μικρό παιδί, που έχει μεγαλώσει μέσα σε αντίστοιχο περιβάλλον, θα έχει την τύχη να διοχετεύσει στον κόσμο και να συνεχίσει να διοχετεύει στην ενήλικη ζωή του.

Κάνουμε και εμείς το ίδιο στην τάξη μας. 

Ζωγραφίζουμε τα χαμόγελά μας και τα κλείνουμε σε ένα κουτί . Στο δικό μας κουτί της ενσυναίσθησης που είναι στολισμένο εξωτερικά με μαργαρίτες.

Στη συνέχεια  τα μεγάλα νήπια φορούν το σήμα του βοηθού και καθένα παίρνει από το χέρι ένα μικρό νήπιο ( μεταξύ των οποίων υπάρχουν και παιδιά που δεν γνωρίζουν ελληνικά)  και το βοηθά να ετοιμάσει το δεκατιανό του , να πάει στην τουαλέτα, να περιηγηθεί στις γωνιές, να διασκεδάσει στο διάλειμμα και γενικότερα να νιώσει πως κινείται σε ένα περιβάλλον που “μοσχοβολά” η αίσθηση του εαυτού και του άλλου, η συναίσθηση και συνεπώς η ενσυναίσθηση.