Αλκυονίδες μέρες! Τμήμα 5, τμήμα Ένταξης και 4ο Ολοήμερο τμήμα (Μαργαρίτες και Μαργαριτάκια)

 

«Και στης ζωής τους πιο βαρείς χειμώνες αλκυονίδες μέρες καρτερούν». Αυτό το ωραίο δίστιχο είχε γράψει ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης, θέλοντας να τονίσει ότι και μέσα στις πιο δύσκολες εποχές που περνάει κανείς, μπορεί να ελπίζει ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες.

Αλκυονίδες ημέρες ονομάζονται οι ημέρες εκείνες του χειμώνα, κατά τις οποίες επικρατεί ωραίος καιρός με ηλιοφάνεια.

Η ονομασία αυτή είναι αρχαία ελληνική και προέρχεται από τον Αριστοτέλη.

Συνήθως οι ημέρες αυτές, τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα από την 15 Δεκεμβρίου έως και την 15 Φεβρουαρίου

Μετεωρολογικά, το φαινόμενο εξηγείται με την εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της Νοτίου και Βορείου Ευρώπης, ενώ μυθολογικά υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες για το φαινόμενο αυτό.

Οι Αλκυονίδες ημέρες έχουν πάρει την ονομασία τους από το ψαροπούλι Αλκυόνα, που κλωσάει τα αυγά του εκείνες τις ημέρες.

Αν και αποδημητικό πουλί δεν φεύγει, αλλά έρχεται το φθινόπωρο και φεύγει αρχές Μαρτίου.

Γεννά τα αυγά του στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.

Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων αναφέρεται ότι όταν το αρσενικό ταίρι της Αλκυόνας γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει πια, τότε το θηλυκό τον παίρνει στους ώμους της και τον μεταφέρει πάντοτε μαζί της, τον ταϊζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του Θεού των ανέμων. Ζούσε με τον άντρα της τον Κήυκα στα ακρογιάλια και ήταν πολύ ευτυχισμένοι, ενώ παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με τον Δία και την ΄Ηρα.

Ο Δίας το θεώρησε μεγάλη ασέβεια αυτό και για να τους τιμωρήσει , όταν ο Κήυκας  ταξίδεψε με πλοίο για το μαντείο των Δελφών έστειλε ο Δίας μεγάλα κύματα που κομμάτιασαν το καράβι του και ο Κήυκας  πνίγηκε

Η Αλκυόνη, αρνούμενη να δεχτεί την πραγματικότητα , έτρεχε παντού ψάχνοντας τον αγαπημένο της σύζυγο.

 Οι Θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες τον χαμένο της άντρα.

Τα βάσανα της Αλκυόνας δεν τελείωσαν όμως εκεί.  Αντίθετα με τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, η Αλκυόνα γεννούσε μέσα στο βαρύ χειμώνα, οπότε η φουρτουνιασμένη θάλασσα της άρπαζε τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντας την να κλαίει σπαρακτικά.

Οι Θεοί του Ολύμπου την λυπήθηκαν ξανά και ο Δίας διέταξε, για 15 ημέρες μέσα στο χειμώνα να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, έτσι ώστε η Αλκυόνα να μπορεί να κλωσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορούν να πετάξουν.

Με την αγαπημένη μας αλατοζύμη δημιουργούμε τα βράχια της θάλασσας και πάνω τοποθετούμε την αλκυόνη από την μια πλευρά σαν πουλί και από την άλλη σαν άνθρωπο  που δακρυσμένη ψάχνει για τον αγαπημένο της.

Στα βράχια τοποθετούμε την φωλιά της από άχυρο και τα αυγά της από λευκή πλαστελίνη .

Κάθε λογική εξήγηση  των φαινομένων της φύσης βοηθά στην εξέλιξη του ανθρώπου αλλά και κάθε μύθος γύρω από αυτό ελκύει τα παιδιά και προάγει την φαντασία τους.